آیا امکان بهینه سازی هزینه های خوراک وجود دارد؟
افزایش مداوم هزینه های خوراک، انرژی و حمل و نقل، صنعت دامداری را در معرض چالش جدی قرار داده است. لذا یافتن راه حل هایی برای حفظ سود کافی به هدف اصلی صنعت تبدیل شده است.
آنزیم‌های سنتتیک معمولاً به‌عنوان یک ابزار تغذیه‌ای کلیدی برای صرفه‌جویی در هزینه‌های خوراک مورد استفاده قرار می گیرند. این صرفه جویی از یک طرف با تخریب مواد ضد تغذیه ای و دسترسی مواد مغذی و از طرف دیگر با تسهیل استفاده از مواد خام ارزان‌تر که قبلاً برای طیور مناسب نبود انجام می‌شود. سوال اصلی امروز این است که برای کاهش بیشتر هزینه های خوراک بدون به خطر انداختن کیفیت خوراک یا محیط زیست چه کاری می توان انجام داد؟
استفاده بهینه از انرژی
نکته اصلی این است که اگرچه بهبود قابلیت هضم غلات و دانه های روغنی باعث آزادسازی بیشتر مواد مغذی در دستگاه گوارش می شود، اما این بدان معنا نیست که جذب این مواد مغذی نیز بهبود می یابد. علاوه بر این، بدون توجه به کمیت یا کیفیت مواد مغذی موجود، با توجه به ظرفیت جذب روده ممکن است جذب مواد مغذی محدود شود. مواد مغذی جذب نشده به سادگی دفع می شوند و می توانند منجر به افزایش نیتروژن شده و اثرات مضر زیست محیطی تولید را افزایش دهد. دومین جنبه مهم این است که آنزیم ها روی ماتریکس چربی خوراک اثر نمی گذارند.
چربی ها و روغن های گیاهی یا حیوانی افزوده شده، یکی از گران ترین مواد در رژیم های غذایی تک معده ای بوده و به عنوان منبع انرژی استفاده می شوند. با این حال، لیپیدها می‌توانند سایر مواد مغذی را در خود به گونه ای جای دهند که دسترسی آنزیم‌ها به آن کاهش یابد و در نتیجه باعث کاهش جذب این مواد مغذی شوند.
به این ترتیب، اطمینان از استفاده بهینه از انرژی یک مسیر بالقوه برای بهینه‌سازی هزینه‌های خوراک است. اینجاست که یک تقویت کننده جذب مواد مغذی می تواند کمک کند. فسفولیپیدها یک ابزار منحصر به فرد، مقرون به صرفه و پایدار برای صرفه جویی در هزینه ها از رویکردی متفاوت، در همکاری با آنزیم ها، ارائه می دهد.
بهبود قابلیت هضم و جذب
فسفولیپیدها با حمایت از 3 مرحله هضم چربی ارزش افزوده ایجاد می‌کند: اول امولسیون‌سازی با کاهش اندازه قطرات چربی که سطح بیشتری را برای فعالیت لیپاز فراهم می‌کند، دوم بهبود هیدرولیز اسیدهای چرب به تری‌گلیسیرید و مونوگلیسرید تا در نهایت جذب از طریق دیواره روده انجام شود. در نهایت علاوه بر افزایش در جذب سایر مواد مغذی ضروری مانند اسیدهای آمینه، رنگدانه ها و ویتامین ها، منجر به استفاده کارآمدتر و بالاتر از انرژی می شود. این عملکرد منحصر به فرد اجازه می دهد تا حداکثر پتانسیل خوراک محقق شود و دسترسی آنزیم ها به سوبسترای آنها افزایش یافته و در نتیجه دفع مواد مغذی هضم نشده کاهش یابد.
